Om acht uur word ik van allerlei lawaai buiten op straat wakker. Het is een warm nachtje geweest, het Waldorf is duidelijk een oud hotel (ik zou er ook geen $400 per nacht voor hebben betaald, hoe klassiek ook, er zat een enorme barst in de wastafel, bijvoorbeeld) en de airconditioning werkt nauwelijks. Gezien de hittegolf met temperaturen over de 35 graden voelde onze kamer zeer benauwd aan.
De kinderen slapen nog even door, terwijl ik het fitness center ga uitproberen. Ik had ergens gelezen, dat je daarvoor moest betalen, maar dat blijkt niet het geval te zijn. De apparaten zijn mooi nieuw en ik kies een van de elliptical machines met een eigen flatscreen tv. Na een half uurtje heb ik het wel gezien en we maken ons klaar om de stad te gaan verkennen.
Het valt ons op, dat we overal om ons heen Nederlands horen, vooral in en rond het hotel. We hebben in twee dagen meer Nederlands gehoord in New York, dan in bijna twee weken Yellowstone!
Bij een van de vele self-service deli’s eten we ontbijt. Ze hebben een uitgebreide fruit bar met onder anderen papaya, verse ananas en mango, heerlijk! Katja en ik kiezen verder sushi voor ons ontbijt. Zo kunnen we er weer even tegenaan.
Door de drukkende hitte lopen we de 15+ blokken naar het
Empire State Building. Daar zien we in de lobby, dat de wachttijd om naar boven te gaan tussen de 45 en 60 minuten ligt. Dat valt dus mee, want ik heb wel meegemaakt, dat het meer dan twee uur was.
De rij om door de veiligheidscontrole te komen duurde het langst. Daarna kwamen we in een ellenlange rij voor de tickets terecht, maar die had ik al via het internet gekocht, dus bespaarden we onszelf tenminste een half uur wachttijd daarmee! Zeker een aanrader, dus.
Om klokslag twaalf uur staan we in een volle, benauwde lift, die ons zo snel naar de tachtigste verdieping brengt, dat we de druk op onze oren voelen. Hier aangekomen moeten we nog een lift nemen naar het observatiedek op de zesentachtigste verdieping.
Door het extreem warme en vochtige weer hebben we helaas maar vijf tot tien mijl uitzicht en zien we zelfs het
Vrijheidsbeeld maar heel vaag in de verte.
Central Park aan de andere kant is ook niet goed zichtbaar. Als we meer tijd hadden gehad morgen, had ik het bezoek dan gepland, want de weersvoorspelling is dan veel beter. Met de lange wachttijden durfde ik dat echter niet aan.
De blokkendoos, die "New York" heetMaar zelfs met het slechte uitzicht is het nog heel bijzonder zo hoog te staan en alle bekende gebouwen van boven te bekijken. We maken dan ook toch een heel stel foto’s.
Na een uurtje hebben we het wel gezien en nadat ik de kinderen succesvol zonder iets te kopen door het souvenirwinkeltje heb geloodst, lopen we de zes verdiepingen naar beneden en zoeven daarna weer naar de begane grond. Nu is de wachttijd al opgelopen to 75 tot 90 minuten!
Katja en Saskia zoeken nog even tevergeefs naar toeristische bedeltjes van New York (ze zijn in Yellowstone een armbandje begonnen daarmee) en dan nemen we een taxi terug naar het hotel. Katja heeft haar fototoestel vergeten en wil dat voor vanmiddag meehebben.
Kai geniet van het veren bed in het hotelGelukkig is er vlak voor het hotel ook een opstap punt voor de
Gray Line dubbeldekker bussen, die we vanmiddag willen nemen. Voor Katja is dit de eerste keer in drie jaar, dat ze in New York was en toen hadden we maar een dag in de stad. Ze wil dus graag de verschillende buurten bekijken.
We vinden meteen een bus en open plaatsen bovenin, maar bij Central Park stopt hij al voor een kwartier. Er schijnt iets aan de hand te zijn bij Times Square. Het is inmiddels al twee uur en we hebben nog niet geluncht. Ik vraag aan de kinderen of ze uit willen stappen, maar alle drie schudden van niet. Zij (vooral Katja) willen dolgraag in
Little Italy lunchen en zijn wel bereid nog even te wachten met eten.
Als we echter bij Times Square weer oponthoud krijgen, besluiten we uit te stappen. Vooral Katja en ik hebben toch flinke honger. Op verzoek van de kinderen lopen we het
Blue Fin restaurant, dat bij het W hotel hoort binnen. Hier hebben we vorig jaar ook gegeten en Kai en Saskia herinneren zich de kamer, waarin je op water loopt en er water langs de muren loopt. Ze laten die dan ook meteen aan Katja zien.
Het eten is werkelijk voortreffelijk bereid en we smullen. Alleen is het al half vier als we klaar zijn en we moeten rond zeven uur al bij het theater zijn om onze tickets voor
Hairspray op te halen.
We nemen een taxi naar
Ground Zero en zoals altijd krijg ik een enorme brok in mijn keel als ik daar sta. De kinderen lezen de plakkaten met informatie over wat er op 11 september 2001 gebeurde en we zijn allemaal erg onder de indruk. Op de plaats van de World Trade Center gebouwen is nog steeds niets en een van de gebouwen eromheen heeft nog steeds een zwart doek erover gedrapeerd.
Ground Zero, met het "kruis" wat toen is gevondenGauw lopen we verder naar Wall Street. We komen langs de oude Trinity kerk, waar ik het graf van
Alexander Hamilton zie, tijdens een
duel met Aaron Burr (vice president) gaf hij het leven, het is waarschijnlijk het bekendste duel in de geschiedenis van de VS. Ik vraag me af hoeveel miljoenen mensen langs zijn graf lopen zonder zich te realiseren, dat dit een van de Founding Fathers was. Het is trouwens ongelooflijk, dat de kerktoren van deze kerk tot ongeveer 1880 het hoogste gebouw in de stad was!
Het graf van Alexander Hamilton
De toren van de Trinity kerkOp
Wall Street lopen we langs de
New York Stock Exchange, een heel mooi gebouw, maar zo omgeven door veiligheidsmensen en hekken, dat je er niet erg dichtbij kan komen. Ook zien we
Federal Hall, waar George Washington in 1789 als president werd ingezworen.
De NYSE
En de Wall Street "Bull"Hierna lopen we naar
Battery Park (onderweg zien we een bus, die naar Gerritsen Beach gaat, ik maak de kinderen op alle Nederlandse namen attent), omdat Katja wil zien of we het Vrijheidsbeeld toch wat beter kunnen bekijken van de waterkant. We lezen het monument over de koop van Nieuw Amsterdam, de tekst daarop is aan een kant in het Nederlands, wat de kinderen proberen te lezen, maar het is nogal oud Nederlands, dus het lukt ze niet en aan de andere kant Engelse tekst.
Katja is genoodzaakt een zeer wazige foto van het Vrijheidsbeeld te nemen en terwijl we dat doen, valt me een bordje op, dat het tegen de wet is om foto’s te maken. Ik heb inderdaad gelezen, dat je voortaan geen foto’s meer mag maken vanaf de veerboot naar New Jersey. Ik ben het meestal met alle veiligheidsmaatregelen eens, maar dat vind ik toch wat overtrokken!
Omdat ik de tickets van Gray Line toch nog wel wat wil gebruiken, stappen we hier weer op een bus. We krijgen een leuke gids, die veel weetjes vertelt. We rijden langs de
South Street Seaport, zien de
Brooklyn Bridge en rijden door de straatjes van Chinatown en de East Village, waarbij de gids ons wijst op verschillende deli’s en restaurantjes, die voor tv shows en films zijn gebruikt. Zo is er de
Katz deli, waar de beroemde scene in “
When Harry met Sally” werd opgenomen en een klein Chinees restaurantje, dat vaak in “
Sex and the City” werd bezocht.
Het Chinese restaurant uit "Sex and the City"We hebben vandaag echter gewoon geen geluk met de dubbeldekkers. Net voor de United Nations begeeft de bus het. Volgens mij zijn de bussen vrij oud en doet het hele hete weer ze de das om.
Het is nu al bijna zes uur en we willen nog wel even tijd hebben om ons op te frissen. We stappen dus uit en nemen een gele taxi terug naar het hotel. Inmiddels hebben zich ook zwarte wolken opgestapeld en het rommelt dreigend. Net voor de bui lopen we het hotel binnen.
Gisteren heb ik via Ticketmaster tickets voor
Hairspray in het Neil Simon Theater kunnen bemachtigen en die moeten we rond zeven uur ophalen bij “Will Call”.
Om tien voor zeven lopen we opgefrist en netjes aangekleed het hotel uit om een taxi te nemen. Daar staat echter een hele rij te wachten en het plenst van de regen. Ik heb helemaal geen regenkleding of paraplu’s meegenomen en het vooruitzicht om kleddernat in een theater te zitten staat me helemaal niet aan.
Net als ik onze opties sta te bedenken vraagt een keurig uitziende Aziatische man me of ik een limo wil. Dankbaar neem ik zijn aanbod aan, denkend, dat het een taxi-achtig iets zal zijn (vaak wordt met “limo” niet meteen een stretch limousine bedoelt, maar ook gewoon een gechauffeerde wagen). Rennend door de regen volgen we de man, die de deur van een zwarte luxe lange limousine opent.
Slik! Daar had ik niet op gerekend en als hij me zegt, dat de rit naar het theater $50 plus tip gaat kosten, slik ik helemaal. Aan de andere kant is er niet veel keus, want als we op een taxi wachten zullen we zeker te laat komen. Ik neem het aanbod dus toch maar aan. Het is ook wel bijzonder om in zo’n sjiek voertuig naar het theater te worden gebracht, de kinderen genieten er met volle teugen van. Als het niet zou regenen, zouden we het raam geopend hebben en zijn gaan zwaaien alsof we heel belangrijk waren.
Ik overtuig mezelf, dat het heus ok is, deze uitspatting, want ik heb op de theater tickets $60 per stuk bespaard, door ze niet via het hotel te kopen. Jammer, dat Rick niet bij dit avontuur kan zijn, maar hij heeft vanavond zijn eigen avontuur: poker avond met de “boys”, een stel vrienden van zijn werk.
Als we bij het theater aankomen vraagt de limo chauffeur of hij ons ook weer op zal halen. Ik vertel hem, dat ik niet genoeg contant geld heb, maar dat is geen probleem, hij kan onderweg bij een ATM stoppen, zodat ik geld kan halen. Herinneringen aan een paar jaar geleden komen bij me op, toen we met doodmoeie kinderen na het theater tevergeefs een taxi zochten en uiteindelijk na anderhalf uur opgaven en ook zo’n dure limo namen. Ik neem zijn aanbod dus aan en hij belooft met een bordje met onze naam erop na afloop van de show te staan wachten.
Met een gerust hart, dat de terugreis nu geregeld was (maar wel ietwat bezorgd, wat als de ATM’s om de een of andere reden niet zouden werken?), haal ik de tickets op. We zitten op de vijfde rij van het podium in het midden, we hebben nog nooit zo dichtbij gezeten!
De musical is ronduit fantastisch, kleurrijk, heel veel muziek en een goed verhaal. Het speelt in Baltimore in 1962 en het gaat over een meisje, dat zorgt, dat blanken en zwarten samen kunnen dansen op tv. Het is bij tijden grappig en bij tijden serieus. We genieten alle vier met volle teugen! Onze eerste keus voor een musical was Wicked, maar die was uitverkocht, ik denk echter, dat dit een heel goede tweede keus was.
We zitten zo dichtbij, dat we de microfoons, die op de voorhoofden zijn geplakt kunnen zien en hoe een van de hoofdrolspelers het zo gigantisch warm heeft, dat het zweet van zijn hoofd gutst. We zijn allemaal teleurgesteld als het afgelopen is, ik denk wel, dat dit de beste musical is, die ik ooit gezien heb.
Als we buiten komen staat inderdaad de limo chauffeur met een bord met onze naam erop te wachten. Hij stopt zoals beloofd bij een ATM (die hier in vrijwel ieder restaurant of bar te vinden zijn). De eerste werkt tot mijn schrik inderdaad niet en ik zie me al met kinderen achtergelaten ver van ons hotel zonder cash! Gelukkig werkt de tweede prima en zijn we binnen de kortste keren terug bij het hotel.
Het is inmiddels bijna elf uur en we hebben nog geen avondeten gegeten. De Twizzlers bij het theater waren natuurlijk niet voldoende en we hebben allemaal flinke honger. Zin om nog naar een restaurant, dat laat serveert, te gaan zoeken, heb ik niet, dus is room service onze enige keus.
Zo’n half uurtje later wordt een enorme tafel met allerlei heerlijkheden bezorgd. We vallen als hongerige wolven aan, op de een of andere manier is zo’n heel late avond maaltijd nog lekkerder, dan gewoonlijk.
Als we uitgegeten zijn vallen de kinderen meteen in slaap. Ik zit echter met de tafel, want hij is te breed om de kamer uit te rijden en het lukt me niet de zijkanten dicht te vouwen. Ik bel Room Service weer en vraag of ze iemand kunnen sturen om hem op te halen. Ja, hoor, “meteen”. Drie kwartier later is er nog niemand en het is al half een, ik wil slapen! Ik bel weer en dan komt er gelukkig om kwart voor een eindelijk iemand hem ophalen. Uitgeput val ik in mijn bed en slaap vrijwel meteen!
