Thursday, July 28, 2005

We willen allemaal langer blijven!

We zijn allemaal om acht uur wakker, want we willen nog alles wat we kunnen uit onze laatste uren in New York halen. Het uitchecken en het ophalen van de baggage, die voor ons wordt weggeborgen tot we naar het station moeten, verloopt heel snel en om negen uur verlaten we het hotel.

De service in dit hotel was inderdaad buitengewoon. Gisteravond had ik geen internet, terwijl ik er wel voor betaald had en er werd alles aan gedaan om het probleem te verhelpen. Maar zoals al eerder geschreven is het hotel flink oud, vooral de badkamer en de airconditioning lieten heel wat te wensen over! Het was wel een erg leuke ervaring, vooral ook om de gids van de dubbeldekker te horen zeggen, dat het het meest sjieke hotel in de stad is en daar logeerden wij!

Naast het Waldorf Astoria ligt een mooie oude kerk, St. Bartholomew en vlak ernaast een leuk buiten cafeetje, Cafe St. Bart's. De prijzen daar lijken redelijk en we eten er een heel lekker ontbijt, voor mij met een authentieke kom cafe au lait. De ambiance kan ook niet beter, midden in de stad, maar op het terras van een oude, mooie kerk. Ook hier zitten weer Nederlanders vlak bij ons, hoewel ik ze er absoluut niet Nederlands uit vind zien, dit keer.

Kai bij Cafe St. Bart's



Vandaag is voornamelijk een winkeldagje. Als eerste stoppen we toch weer bij de American Girl Place voor Saskia. Ik vind het wel erg leuk, dat ze nog zo kinderlijk is en laat haar nog lekker even genieten. De twee oudsten gedogen het bezoek, want ze weten, dat zij zelf daarna aan de beurt zullen komen.


We lopen verder naar Times Square, waar we ons bij de Virgin Megastore gek zoeken naar de wilde, obscure cd verzoeken, die Rick me via email had toegestuurd. Er stonden zeker vijftien artiesten in die email en we hebben er uiteindelijk, met behulp van een heel stel Virgin medewerkers, twee kunnen vinden!

Ook de cd van Hairspray moet natuurlijk mee en Saskia probeert nogmaals Charlie and the Chocolate Factory te vinden, maar die wordt, ondanks dat er in de computer staat, dat er veel exemplaren voorradig staan, nergens gevonden. Virgin medewerkers zoeken er zelfs naar in hun warenhuis, maar Charlie blijft afwezig.

Times Square


Op Katja’s verlanglijstje van winkels staan Billabong en de MTV winkel. Ze vindt daar echter niets van haar gading, dus we staan al gauw weer buiten. Kai wil bij Foot Locker naar nieuwe schoenen kijken en vertrekt daar met een paar flitsende wit met groene Adidas schoenen.

Het is alweer twaalf uur en we zijn naast Planet Hollywood. Alle drie de kinderen willen hier eten. Terwijl je naar boven loopt kom je langs allerlei spullen, die in films zijn gebruikt en handafdrukken van verschillende sterren. In het restaurant is er ook van alles te zien, wat met films te maken heeft.

Het menu is uitgebreid en de bediening is super vriendelijk. We hebben er een gezellige laatste lunch van dit reisje en de kinderen verzuchten, dat ze helemaal niet naar huis willen!!

Planet Hollywood

We hebben nog net genoeg tijd om aan Kai’s wens om naar F.A.O. Schwartz te gaan te voldoen. Deze winkel ging twee jaar geleden failliet, maar is sinds kort weer open. We kijken onze ogen uit naar de gigantische olifanten, giraffen en andere pluche dieren, die er staan. De grootsten daarvan kosten meer dan $10.000!!


Boven ligt een vloerpiano van het soort, dat in de film “Big” werd gebruikt door Tom Hanks. We maken nog net een uitvoering van twee van de FAO medewerkers mee, die allerlei liedjes dansen op het instrument. Saskia vindt het prachtig.


Nu wordt het toch wel tijd om een taxi terug naar het hotel te nemen om de baggage op te halen. We maken eerst nog foto’s van de Trump Tower en Katja, die een t-shirtje met “You’re Fired” aanheeft, krijgt allerlei opmerkingen van jonge mannen hierover.

Het ophalen van de baggage gaat gemakkelijk en om kwart voor drie komen we weer bij New York’s Pennsylvania Station aan. Daar is het een drukte van jewelste, maar onze trein wordt al gauw omgeroepen en we vinden gemakkelijk plaats in een van de treinstellen. Wat is het toch heerlijk makkelijk om met de trein te reizen!!!

Saskia speelt met haar nieuwe pop "Marisol"

En wat gaat zo’n reisje snel voorbij, we hadden alle vier nog iets wat we wilden zien, maar niet aan toe kwamen. Gelukkig wonen we maar drie uur per trein van deze bruisende stad af! Ik kan wel met zekerheid zeggen, dat we allemaal met volle teugen hebben genoten en vol verhalen voor Rick zitten! Die komt ons zo van het station halen.

Wednesday, July 27, 2005

I love New York!

Om acht uur word ik van allerlei lawaai buiten op straat wakker. Het is een warm nachtje geweest, het Waldorf is duidelijk een oud hotel (ik zou er ook geen $400 per nacht voor hebben betaald, hoe klassiek ook, er zat een enorme barst in de wastafel, bijvoorbeeld) en de airconditioning werkt nauwelijks. Gezien de hittegolf met temperaturen over de 35 graden voelde onze kamer zeer benauwd aan.

De kinderen slapen nog even door, terwijl ik het fitness center ga uitproberen. Ik had ergens gelezen, dat je daarvoor moest betalen, maar dat blijkt niet het geval te zijn. De apparaten zijn mooi nieuw en ik kies een van de elliptical machines met een eigen flatscreen tv. Na een half uurtje heb ik het wel gezien en we maken ons klaar om de stad te gaan verkennen.

Het valt ons op, dat we overal om ons heen Nederlands horen, vooral in en rond het hotel. We hebben in twee dagen meer Nederlands gehoord in New York, dan in bijna twee weken Yellowstone!

Bij een van de vele self-service deli’s eten we ontbijt. Ze hebben een uitgebreide fruit bar met onder anderen papaya, verse ananas en mango, heerlijk! Katja en ik kiezen verder sushi voor ons ontbijt. Zo kunnen we er weer even tegenaan.

Door de drukkende hitte lopen we de 15+ blokken naar het Empire State Building. Daar zien we in de lobby, dat de wachttijd om naar boven te gaan tussen de 45 en 60 minuten ligt. Dat valt dus mee, want ik heb wel meegemaakt, dat het meer dan twee uur was.

De rij om door de veiligheidscontrole te komen duurde het langst. Daarna kwamen we in een ellenlange rij voor de tickets terecht, maar die had ik al via het internet gekocht, dus bespaarden we onszelf tenminste een half uur wachttijd daarmee! Zeker een aanrader, dus.

Om klokslag twaalf uur staan we in een volle, benauwde lift, die ons zo snel naar de tachtigste verdieping brengt, dat we de druk op onze oren voelen. Hier aangekomen moeten we nog een lift nemen naar het observatiedek op de zesentachtigste verdieping.

Door het extreem warme en vochtige weer hebben we helaas maar vijf tot tien mijl uitzicht en zien we zelfs het Vrijheidsbeeld maar heel vaag in de verte. Central Park aan de andere kant is ook niet goed zichtbaar. Als we meer tijd hadden gehad morgen, had ik het bezoek dan gepland, want de weersvoorspelling is dan veel beter. Met de lange wachttijden durfde ik dat echter niet aan.

De blokkendoos, die "New York" heet

Maar zelfs met het slechte uitzicht is het nog heel bijzonder zo hoog te staan en alle bekende gebouwen van boven te bekijken. We maken dan ook toch een heel stel foto’s.

Na een uurtje hebben we het wel gezien en nadat ik de kinderen succesvol zonder iets te kopen door het souvenirwinkeltje heb geloodst, lopen we de zes verdiepingen naar beneden en zoeven daarna weer naar de begane grond. Nu is de wachttijd al opgelopen to 75 tot 90 minuten!

Katja en Saskia zoeken nog even tevergeefs naar toeristische bedeltjes van New York (ze zijn in Yellowstone een armbandje begonnen daarmee) en dan nemen we een taxi terug naar het hotel. Katja heeft haar fototoestel vergeten en wil dat voor vanmiddag meehebben.

Kai geniet van het veren bed in het hotel

Gelukkig is er vlak voor het hotel ook een opstap punt voor de Gray Line dubbeldekker bussen, die we vanmiddag willen nemen. Voor Katja is dit de eerste keer in drie jaar, dat ze in New York was en toen hadden we maar een dag in de stad. Ze wil dus graag de verschillende buurten bekijken.

We vinden meteen een bus en open plaatsen bovenin, maar bij Central Park stopt hij al voor een kwartier. Er schijnt iets aan de hand te zijn bij Times Square. Het is inmiddels al twee uur en we hebben nog niet geluncht. Ik vraag aan de kinderen of ze uit willen stappen, maar alle drie schudden van niet. Zij (vooral Katja) willen dolgraag in Little Italy lunchen en zijn wel bereid nog even te wachten met eten.

Als we echter bij Times Square weer oponthoud krijgen, besluiten we uit te stappen. Vooral Katja en ik hebben toch flinke honger. Op verzoek van de kinderen lopen we het Blue Fin restaurant, dat bij het W hotel hoort binnen. Hier hebben we vorig jaar ook gegeten en Kai en Saskia herinneren zich de kamer, waarin je op water loopt en er water langs de muren loopt. Ze laten die dan ook meteen aan Katja zien.

Het eten is werkelijk voortreffelijk bereid en we smullen. Alleen is het al half vier als we klaar zijn en we moeten rond zeven uur al bij het theater zijn om onze tickets voor Hairspray op te halen.

We nemen een taxi naar Ground Zero en zoals altijd krijg ik een enorme brok in mijn keel als ik daar sta. De kinderen lezen de plakkaten met informatie over wat er op 11 september 2001 gebeurde en we zijn allemaal erg onder de indruk. Op de plaats van de World Trade Center gebouwen is nog steeds niets en een van de gebouwen eromheen heeft nog steeds een zwart doek erover gedrapeerd.

Ground Zero, met het "kruis" wat toen is gevonden

Gauw lopen we verder naar Wall Street. We komen langs de oude Trinity kerk, waar ik het graf van Alexander Hamilton zie, tijdens een duel met Aaron Burr (vice president) gaf hij het leven, het is waarschijnlijk het bekendste duel in de geschiedenis van de VS. Ik vraag me af hoeveel miljoenen mensen langs zijn graf lopen zonder zich te realiseren, dat dit een van de Founding Fathers was. Het is trouwens ongelooflijk, dat de kerktoren van deze kerk tot ongeveer 1880 het hoogste gebouw in de stad was!

Het graf van Alexander Hamilton

De toren van de Trinity kerk

Op Wall Street lopen we langs de New York Stock Exchange, een heel mooi gebouw, maar zo omgeven door veiligheidsmensen en hekken, dat je er niet erg dichtbij kan komen. Ook zien we Federal Hall, waar George Washington in 1789 als president werd ingezworen.

De NYSE

En de Wall Street "Bull"


Hierna lopen we naar Battery Park (onderweg zien we een bus, die naar Gerritsen Beach gaat, ik maak de kinderen op alle Nederlandse namen attent), omdat Katja wil zien of we het Vrijheidsbeeld toch wat beter kunnen bekijken van de waterkant. We lezen het monument over de koop van Nieuw Amsterdam, de tekst daarop is aan een kant in het Nederlands, wat de kinderen proberen te lezen, maar het is nogal oud Nederlands, dus het lukt ze niet en aan de andere kant Engelse tekst.


Katja is genoodzaakt een zeer wazige foto van het Vrijheidsbeeld te nemen en terwijl we dat doen, valt me een bordje op, dat het tegen de wet is om foto’s te maken. Ik heb inderdaad gelezen, dat je voortaan geen foto’s meer mag maken vanaf de veerboot naar New Jersey. Ik ben het meestal met alle veiligheidsmaatregelen eens, maar dat vind ik toch wat overtrokken!

Omdat ik de tickets van Gray Line toch nog wel wat wil gebruiken, stappen we hier weer op een bus. We krijgen een leuke gids, die veel weetjes vertelt. We rijden langs de South Street Seaport, zien de Brooklyn Bridge en rijden door de straatjes van Chinatown en de East Village, waarbij de gids ons wijst op verschillende deli’s en restaurantjes, die voor tv shows en films zijn gebruikt. Zo is er de Katz deli, waar de beroemde scene in “When Harry met Sally” werd opgenomen en een klein Chinees restaurantje, dat vaak in “Sex and the City” werd bezocht.

Het Chinese restaurant uit "Sex and the City"


We hebben vandaag echter gewoon geen geluk met de dubbeldekkers. Net voor de United Nations begeeft de bus het. Volgens mij zijn de bussen vrij oud en doet het hele hete weer ze de das om.

Het is nu al bijna zes uur en we willen nog wel even tijd hebben om ons op te frissen. We stappen dus uit en nemen een gele taxi terug naar het hotel. Inmiddels hebben zich ook zwarte wolken opgestapeld en het rommelt dreigend. Net voor de bui lopen we het hotel binnen.

Gisteren heb ik via Ticketmaster tickets voor Hairspray in het Neil Simon Theater kunnen bemachtigen en die moeten we rond zeven uur ophalen bij “Will Call”.

Om tien voor zeven lopen we opgefrist en netjes aangekleed het hotel uit om een taxi te nemen. Daar staat echter een hele rij te wachten en het plenst van de regen. Ik heb helemaal geen regenkleding of paraplu’s meegenomen en het vooruitzicht om kleddernat in een theater te zitten staat me helemaal niet aan.

Net als ik onze opties sta te bedenken vraagt een keurig uitziende Aziatische man me of ik een limo wil. Dankbaar neem ik zijn aanbod aan, denkend, dat het een taxi-achtig iets zal zijn (vaak wordt met “limo” niet meteen een stretch limousine bedoelt, maar ook gewoon een gechauffeerde wagen). Rennend door de regen volgen we de man, die de deur van een zwarte luxe lange limousine opent.

Slik! Daar had ik niet op gerekend en als hij me zegt, dat de rit naar het theater $50 plus tip gaat kosten, slik ik helemaal. Aan de andere kant is er niet veel keus, want als we op een taxi wachten zullen we zeker te laat komen. Ik neem het aanbod dus toch maar aan. Het is ook wel bijzonder om in zo’n sjiek voertuig naar het theater te worden gebracht, de kinderen genieten er met volle teugen van. Als het niet zou regenen, zouden we het raam geopend hebben en zijn gaan zwaaien alsof we heel belangrijk waren.

Ik overtuig mezelf, dat het heus ok is, deze uitspatting, want ik heb op de theater tickets $60 per stuk bespaard, door ze niet via het hotel te kopen. Jammer, dat Rick niet bij dit avontuur kan zijn, maar hij heeft vanavond zijn eigen avontuur: poker avond met de “boys”, een stel vrienden van zijn werk.

Als we bij het theater aankomen vraagt de limo chauffeur of hij ons ook weer op zal halen. Ik vertel hem, dat ik niet genoeg contant geld heb, maar dat is geen probleem, hij kan onderweg bij een ATM stoppen, zodat ik geld kan halen. Herinneringen aan een paar jaar geleden komen bij me op, toen we met doodmoeie kinderen na het theater tevergeefs een taxi zochten en uiteindelijk na anderhalf uur opgaven en ook zo’n dure limo namen. Ik neem zijn aanbod dus aan en hij belooft met een bordje met onze naam erop na afloop van de show te staan wachten.

Met een gerust hart, dat de terugreis nu geregeld was (maar wel ietwat bezorgd, wat als de ATM’s om de een of andere reden niet zouden werken?), haal ik de tickets op. We zitten op de vijfde rij van het podium in het midden, we hebben nog nooit zo dichtbij gezeten!

De musical is ronduit fantastisch, kleurrijk, heel veel muziek en een goed verhaal. Het speelt in Baltimore in 1962 en het gaat over een meisje, dat zorgt, dat blanken en zwarten samen kunnen dansen op tv. Het is bij tijden grappig en bij tijden serieus. We genieten alle vier met volle teugen! Onze eerste keus voor een musical was Wicked, maar die was uitverkocht, ik denk echter, dat dit een heel goede tweede keus was.

We zitten zo dichtbij, dat we de microfoons, die op de voorhoofden zijn geplakt kunnen zien en hoe een van de hoofdrolspelers het zo gigantisch warm heeft, dat het zweet van zijn hoofd gutst. We zijn allemaal teleurgesteld als het afgelopen is, ik denk wel, dat dit de beste musical is, die ik ooit gezien heb.

Als we buiten komen staat inderdaad de limo chauffeur met een bord met onze naam erop te wachten. Hij stopt zoals beloofd bij een ATM (die hier in vrijwel ieder restaurant of bar te vinden zijn). De eerste werkt tot mijn schrik inderdaad niet en ik zie me al met kinderen achtergelaten ver van ons hotel zonder cash! Gelukkig werkt de tweede prima en zijn we binnen de kortste keren terug bij het hotel.

Het is inmiddels bijna elf uur en we hebben nog geen avondeten gegeten. De Twizzlers bij het theater waren natuurlijk niet voldoende en we hebben allemaal flinke honger. Zin om nog naar een restaurant, dat laat serveert, te gaan zoeken, heb ik niet, dus is room service onze enige keus.

Zo’n half uurtje later wordt een enorme tafel met allerlei heerlijkheden bezorgd. We vallen als hongerige wolven aan, op de een of andere manier is zo’n heel late avond maaltijd nog lekkerder, dan gewoonlijk.

Als we uitgegeten zijn vallen de kinderen meteen in slaap. Ik zit echter met de tafel, want hij is te breed om de kamer uit te rijden en het lukt me niet de zijkanten dicht te vouwen. Ik bel Room Service weer en vraag of ze iemand kunnen sturen om hem op te halen. Ja, hoor, “meteen”. Drie kwartier later is er nog niemand en het is al half een, ik wil slapen! Ik bel weer en dan komt er gelukkig om kwart voor een eindelijk iemand hem ophalen. Uitgeput val ik in mijn bed en slaap vrijwel meteen!

Tuesday, July 26, 2005

New York in een hittegolf

"You came here on the worst day of the year!", zegt de taxi chauffeur, die ons van New York Penn Station naar het Waldorf Astoria rijdt, "You should have stayed home, the high will be 98 today, the last time that happened was 1942!"

We weten wel wat hitte is, deze zomer! Gisteravond begaf onze airconditioning boven het en het was 40 graden in onze slaapkamer. Ik ben meteen naar de koele basement gevlucht en heb daar nog goed kunnen slapen. De anderen bleven boven en hadden een vreselijke nacht!

Het gevolg was wel, dat ik ze vanochtend zo uit bed had. Rick reed ons naar Union Station en om half negen, een uur voor het vertrek van onze trein, kwamen we daar aan. Het blijft me verbazen, dat er zo weinig veiligheidschecks zijn voor treinreizigers. Baggage wordt niet doorgelicht en je moet alleen, als je eenmaal in de trein zit, je identiteitsbewijs laten zien. Aan de andere kant is het ook wel zo makkelijk!

Toen ze begonnen met instappen mochten de families met kinderen eerst. Wat een voordeel! We liepen naar het verste treinstel door en hadden plaats voor onze baggage en onszelf. De kinderen vonden het prachtig, want Saskia was nog nooit in een trein geweest en de oudere kinderen herinnerden zich hun laatste reis naar New York met de trein niet meer. Saskia en Kai hebben de hele weg naar buiten gekeken.

We stopten acht keer voor we New York Penn Station binnen reden. Na Philadelphia hebben we lunch gegeten in de trein. Het aanbod was niet fantastisch, maar ik had een best lekkere tonijn salade sandwich en de kinderen vonden ook iets van hun gading.

Om een uur reden we Penn Station binnen en sleepten onze baggage de trappen op om deze spraakzame taxi chauffeur te ontmoeten. Niet alleen is hij spraakzaam, hij rijdt ook als de spreekwoordelijke New Yorkse taxi chauffeur en met halsbrekende toeren bereiken we ons hotel in record tijd.

Meteen word me duidelijk wat een goede service dit hotel biedt. De man, die ons uit de auto helpt, noemt me meteen bij mijn achternaam, kennelijk afgelezen van een van onze backpacks, maar een aardige persoonlijke "touch". We laten onze baggage bij hem achter en gaan naar boven naar de lobby om in te checken.

Daar wordt ons verteld, dat onze kamers pas om drie uur klaar zullen zijn (het is half twee). De kinderen zijn teleurgesteld, want ze hadden zich willen opfrissen, het was warm in de trein (het is overal warm, behalve in restaurants, waar je het zo koud hebt, dat je er wel uit wil vluchten).

Zodra we in de straten van New York lopen zijn ze die gevoelens vergeten. We hebben allemaal dorst en Katja en ik hebben niet zo'n grote lunch gegeten en hebben wel zin in een snack. We duiken een van de vele Japanse restaurants in, op Katja's verzoek. We krijgen een lekker nat doekje en bestellen een California roll voor Katja, een miso soep voor Kai en voor mij twee verschillende vissoorten (drie hapjes dus) en natuurlijk drankjes voor iedereen. Het smaakt allemaal erg goed, maar de rekening is even slikken: $42!! Daar hebben we in Vienna een uitgebreide sushi maaltijd voor! Maar, zoals we deze paar dagen vast vaker zullen zeggen, dit is New York!

We lopen verder en zien aan de overkant al gauw de American Girl Store, Saskia's droomwinkel. We gaan er natuurlijk binnen en Saskia vergaapt zich aan de vele poppen en kleertjes. Ze heeft al lang gespaard voor Marisol, een van de nieuwe poppen en wat ze tekort komt leg ik bij. Haar dag kan niet meer stuk!

Katja is degene, die het langst niet meer in New York is geweest, zo'n drie jaar en ik kan merken, dat veel nieuw is voor haar. Voor de twee anderen en mij is het allemaal nog vrij recent, wij waren er voor het laatst in september vorig jaar.

We komen bij de NBC studios en Katja wil de winkel in. Zij kiest een Apprentice t-shirt en de andere kinderen een zakje met speciale chocolaatjes.

Op Times Square gaan we de Virgin Megastore binnen. Daar vinden de tieners van alles wat ze leuk vinden, maar helaas voor Saskia is de soundtrack van Charlie and the Chocolate Factory uitverkocht. We kijken daarvoor ook nog even bij de immense Toys R Us, maar ook daar is hij niet te vinden.

Inmiddels is het na vieren en we nemen een taxi terug naar het hotel. In de taxi speelt Kai met knopjes (ik zit voorin en de drie kinderen achterin, dus ik heb geen controle over wat ze doen). Opeens begint de taxi chauffeur tegen de kinderen te vloeken en gillen, want volgens hem hebben ze de knoppen telkens op en neer gedaan en nu is (volgens hem) zijn auto oververhit. Ik kijk naar zijn temperatuur meters en zie er niets mis aan, maar ik geef de kinderen toch duidelijk een standje, want ik heb geen zin in extra betalen voor niets! De chauffeur (die Italiaans is) blijft maar doorzeuren erover, maar levert ons uiteindelijk goed af. Ik geef hem maar een goede fooi, blij, dat ik zijn auto uit kan.

Omdat we eerder op de middag al hadden ingecheckt hebben we alleen nog een sleutel nodig. We worden naar een speciaal iemand gestuurd en terwijl ik op hem afloop meen ik al een Nederlands accent te horen. Hij ziet er ook Nederlands uit en met alle macht probeer ik zijn naamkaartje te lezen. Dat lukt niet, dus ik zeg expres iets in het Nederlands tegen Kai, waarop de man achter de balie meteen reageert met "Ik dacht het al te zien!". Ik dus ook. We werden door Jeroen verder in het Nederlands ingecheckt, ook wel bijzonder!

De kamer is fantastisch! Ruim (ik heb online gelezen, dat veel kamers nogal klein zijn), we hebben onze eigen deurbel (tot genot van de kinderen) en zitten op de 16e verdieping. Alleen is de airconditioning niet fantastisch, het is warm op de kamer, misschien dat dat later verbetert.

We rusten even uit en de meisjes nemen een douche. Intussen zoeken we uit welke show we morgen willen zien. De keuze valt op Wicked, maar die blijkt uitverkocht. Tweede keus is Hairspray, dus die gaan we morgenavond bekijken, slechts 5 rijen verwijderd van het podium!

Om half zeven had ik met Esther, die ik via internet heb ontmoet, afgesproken bij Mars 2112. Wij lopen er door de hitte heen en zijn er rond vijf over zes. Esther en haar 11-jarige dochter Yael komen rond half zeven aan.

We maken eerst de "rit" naar Mars mee, waarin je wordt heen en weer geschud en een tv filmpje kijkt en krijgen dan een enorme tafel toegewezen. Het eten is lekker, de bediening matig, maar de kinderen vermaken zich compleet met de aanwezige spelletjes. Saskia en Yael kunnen het meteen goed met elkaar vinden en Kai speelt ook mee. Katja houdt Esther en mij gezelschap. Esther heeft duidelijk ook tieners, want die betrekt Katja telkens in het gesprek. Het is ijskoud in het restaurant, dus we besluiten ons dessert elders te halen.

Terwijl we richting Times Square lopen krijg ik een lumineus idee: laten we naar boven gaan in het Marriott Marquis naar The View. Dit is een bar (tot 9 uur mogen kinderen er ook komen) die ronddraait en dus zie je de New York skyline langzaam aan je voorbij komen. Dit is een groot succes. De kinderen bestellen een lekker chocolade en aardbeien drankje en Esther en ik een wijntje.

Het begint nu toch wat laat te worden en met tegenzin gaan we weg. We kunnen het zo goed met elkaar vinden, dat de meisjes email adressen uitwisselen en Esther en ik praten over een bezoek aan DC. Zij gaan dan terug naar de bushalte (ik vind het heel bijzonder, dat ze van zo ver wilden komen om ons te zien!) en wij nemen een taxi terug naar het hotel, waar iedereen, behalve ik, inmiddels onder zeil is!